– Калісьці вы казалі, што, карыстаючыся штодня той ці іншай рэччу, чалавек абавязкова пакідае на ёй сляды сваёй індывідуальнасці, якія трэніраваны назіральнік можа расчытаць. Вось вам гадзіннік, якім я пачаў карыстацца не так даўно. Ці не зробіце ласку расказаць мне пра характар і звычкі яго папярэдняга ўладальніка?

Я перадаў Холмсу гадзіннік, радуючыся ў душы, што ён не зможа, як мне здавалася, прайсці гэтае выпрабаванне. Гэта паслужыць яму добрым урокам і прымусіць адмовіцца ад катэгарычнага тону, якім ён часам да мяне звяртаецца. Ён узважыў гадзіннік у руцэ, уважліва агледзеў цыферблат, потым адчыніў вечка і вывучыў механізм спачатку няўзброеным вокам, затым з дапамогай моцнай пукатай лупы. Калі ён урэшце зашчоўкнуў вечка і з панылым тварам вярнуў мне гадзіннік, я ледзь змог стрымаць усмешку.

– Слядоў амаль не захавалася, – адзначыў ён. – Гадзіннік нядаўна чысцілі, а таму я пазбаўлены самай відавочнай інфармацыі.

– Маеце рацыю, – пацвердзіў я. – Яго пачысцілі да таго, як ён трапіў да мяне.

У думках я абвінаваціў сябра ў тым, што ён так бездапаможна і непераканаўча спрабуе апраўдаць сваю паразу. Чаго ён, цікава, чакаў ад нячышчанага гадзінніка?

– Але гэтая прыкрая акалічнасць не перашкодзіла мне ўсё ж зрабіць нейкія высновы, – сказаў Холмс, летуценна і безуважна гледзячы ў столь. – Я, безумоўна, магу памыляцца, але мне здаецца, што гадзіннік належаў вашаму старэйшаму брату, які атрымаў яго ад бацькі.

– І пра гэта вам, канечне ж, паведамілі ініцыялы «Х. Ў.» на вечку.

– Усё правільна. «Ў» адносіцца да вашага прозвішча. Гадзіннік зроблены гадоў пяцьдзясят таму, прыкладна столькі ж гадоў і гравіроўцы з ініцыяламі, а значыць, яе зрабілі для чалавека старэйшага пакалення. Ювелірныя вырабы звычайна пераходзяць да старэйшага сына, і цалкам магчыма, што вашага брата назвалі ў гонар бацькі. Калі памяць мне не здраджвае, ваш бацька памёр шмат гадоў таму. Такім чынам, гадзіннікам валодаў ваш старэйшы брат.

– Пакуль усё правільна, – пагадзіўся я. – Што-небудзь яшчэ?

– Ён быў неахайным чалавекам – так, вельмі неахайным і няўважлівым. У яго былі добрыя магчымасці, але ён упусціў свой шанец, доўгі час жыў у нястачы, якая зрэдку змянялася кароткімі перыядамі росквіту, і ўрэшце запіў і памёр. Вось і ўсё, што мне ўдалося высветліць.

Я ўскочыў і, кульгаючы, пачаў раздражнёна хадзіць па пакоі. Словы сябра моцна мяне зачапілі.

– Як гэта непрыстойна з вашага боку, Холмс! – усклікнуў я. – Не думаў, што вы апусціцеся да такога! Вы дазналіся дзесьці пра майго няшчаснага брата, а цяпер робіце выгляд, нібыта атрымалі гэтыя звесткі такім вось неверагодным чынам. Вы думаеце, я паверу, што ўсё гэта вы расчыталі па яго старым гадзінніку?! Гэта проста непрыгожа і, шчыра кажучы, патыхае махлярствам!