— Прачынайся, — прашаптала Іра на вуха Дзянісу.

Ён ляжаў на спіне, скрыжаваўшы пад грудзьмі рукі, і, крыху прыадчыніўшы рот, нагадваючы ў такім стане егіпецкую мумію. Голас Іры прагучаў у яго сонным розуме скажоным воклічам, глухім рэхам з фамільнага склепа якога-небудзь старажытнага роду, невыразным гукам з гнілой пашчы зомбі, ці яшчэ ў выглядзе якогасьці бязглуздага трызнення.

— Ну прачынайся ўжо, — сказала яна і пацалавала Дзяніса ў няголеную шчаку.

Адчуўшы пяшчотны дотык, Дзяніс абудзіўся, імгненна пралупіў вочы і ўбачыў перад сабой, абвеянае сонечнымі прамянямі, светлае аблічча дзяўчыны.

— Хопіць спаць, ужо дванаццаць гадзін, — прагучаў знаёмы голас і Дзяніс усміхнуўся.

“Значыць мерцвякі, што вылазілі з могілак і ўся астатняя набрыдзь — усяго толькі страшны сон?” — падумаў ён і ўрэшце гугнява вымавіў:

— Іра, гэта ты?

— А хто яшчэ тут павінен быць? — здзіўлена спытала яна.

Замест адказу Дзяніс прыпадняўся, каб пацалаваць яе.

— О, толькі не ўздумай гэтага рабіць, у цябе з рота благі подых.

— А ў самой?

— Няпраўда, я даўно паднялася і пачысціла зубы.

— Як звычайна, няўдачнік сярод нас выключна адзін…

Яна млява засмяялася, паклала яму на грудзі галаву, і доўгія пасмы яе натуральных рыжых валасоў прыемна рассыпаліся па яго целе.

— Сняданак у мікрахвалеўцы. Мыйся, еш і вымятайся адсюль прэч.

— Ага, зноў пачынаецца? Добра.

Ён паспрабаваў падняцца, аднак Іра моцна ўчапілася за яго рукамі.

— Які нахабнік! Ты сапраўды разлічваў вось так проста ад мяне пазбавіцца? — гулліва сказала яна і спрытна асядлала Дзяніса.