— Ого! — пацёршыся аб яго, адзначыла Іра. — Так хутка?

— У мяне з раніцы заўжды гэтая грэбаная эрэкцыя.

— А што ж тады ноччу яе трэба ўручную выклікаць?

Дзяніс чмыхнуў носам.

— Я цэлы дзень працаваў на заводзе.

— Ну, вядома, — пачала крыўляцца Іра.

— Паспрабуй сама восем гадзін пастаяць на адным месцы, а потым…

— Дзесьці, я гэта ўжо чула.

— Што ты ад мяне хочаш? — сур’ёзна спытаў ён.

Іра закаціла вочы, нібы ўвайшла ў экстаз і, выдыхнуўшы, сказала:

— Давай яшчэ адзін разок.

— Так бы адразу.

…Праз некаторы час расчырванелая Іра лягла побач з Дзянісам, і ён моцна прыціснуў яе да сябе. У такія імгненні яму асабліва падабалася браць яе за грудзі і лашчыць узбуджаныя ружовыя саскі; Дзяніс цалаваў яе малочную скуру, шыю і плечы, густа абсыпаныя вяснушкамі. Іра салодка ўздыхала, а яго эрэкцыя ніяк не хацела праходзіць, знаходзячыся на піку сваёй актыўнасці, і тады Дзяніс па-сапраўднаму адчуваў сябе жарабцом.

— Зараз бы цыгарэтку, — першае, што сказаў ён пасля ранішняга сэксу — бадай, самага пазітыўнага занятку, які змог прыдумаць чалавек.

— Смешна чуць падобнае ад людзей, якія не паляць, — усміхнулася Іра.

— Ведаю, аднак у гэтым штосьці ёсць.

— Ты маеш рацыю…

Потым яны яшчэ хвілін пятнаццаць цалавалі адзін аднаго, уяўлялі вакол сябе бясконцы Сусвет, у якім былі толькі яна і ён, адчувалі метафізіку сваіх узаемаадносін і з галавы да ног купаліся ў гэтых цудоўных пачуццях. Але трэба было падымацца і Дзяніс нечалавечымі намаганнямі, у барацьбе з уласнай лянотай, урэшце зрабіў гэта. Падняўшыся і, пачухаўшы мяккае месца, ён, перш за ўсё, пільным поглядам акінуў невялікі пакой, у якім разгортваліся падзеі, з неадкладнай мэтай знайсці свае рэчы.

— Іра, ты не памятаеш, куды я мог кінуць трусы? — задаў ён звычайнае ў такім выпадку пытанне.

Яна сядзела да яго спінай і зашпіляла ліфчык.