— Як татка захоча!
Тады Мацей кажа:
— Ты што, хочаш, каб я ў бабскай хустцы хадзіў?
Усе рассмяяліся, і дзяўчаты прынялі падарункі. Мацею на памяць я даў люльку. Агледзіўшы яе, ён прамовіў:
— Старая люлька, як старая жонка: верная і надзейная, але і маладая часам спатрэбіцца! — і міргануў вокам сынам.
Зноў смех.
Вечарам за сталом выпілі дзве бутэлькі разведзенага вадой спірытусу. Усё адбылося спакойна, без галасу. Я частаваў мужчын гарэлкай, а дзяўчат, паколькі ад гарэлкі наадрэз адмовіліся, цукеркамі.
Так я пачаў жыццё ў Даўрыльчукоў…
Праз тыдзень, у нядзелю, мяне адведаў Шчур. He чакаў яго. Увайшоў у хату, калі мы абедалі. З сабой меў ладны пакунак. Паклаў яго на лаву каля сцяны, потым скінуў шапку з галавы і пачаў казаць, паціраючы далоні:
— А я так спяшаўся, так спяшаўся! Думаю сабе: паспею на абед ці не?..
На тварах прысутных бачу ўсмешкі: што за такі весяльчак? А Шчур вітаецца са мной і з прысутнымі, пачынаючы ад гаспадара. Усе зразумелі, што гэта мой сябра. Гаспадар запрашае за стол. Шчур сядае ля мяне і кажа далей:
— Я такі, як мала хто, на яду слых маю: што ні дай — усё зайграю! Струблю як гляну: капусту дык капусту — абы тлусту! Гарох — наемся так, што — ох! ох!
Усе ўсміхаюцца. Мацей кажа дачцэ:
— Насця, прынясі госцю міску і лыжку!
Шчур звяртаецца да Насці, якая выходзіць з-за стала:
— Панна Насця! Але прыкіньце, каб місачка і лыжачка былі як трэба! У мяне, гаспадар, так: заўсёды цягне з’есці што-небудзь добрае і… шмат! А вашу капусту я ўжо ў Душкаве знюхаў. Бег так, што боты амаль не згубіў.
Пры ядзе ў Даўрыльчукоў звычайна пануе цішыня. Зараз жа з’явіўся нязвыклы рух, які выклікаў толькі сам Шчур. Еў і гаварыў, еў і гаварыў. Нахіляўся то ўправа, то ўлева, блішчэў вачыма і жартаваў. Усіх зачапіў… Бачу вясёлыя твары. Разлягаюцца ўсё мацнейшыя выбухі смеху. Я прыглядаюся да Шчура і не пазнаю яго. Звычайна размаўляе мала. З сябрамі ўедлівы, задзірысты. Са мной прыстойны, зычлівы, але скупы на жарты. А тут кіпіць удаваным рухам і жыццём. Хоча развесяліць нас, і гэта яму ўдаецца напоўніцу.
У пакоі была балалайка, на якой хлопцы і дзяўчаты час ад часу штосьці сабе падыгрывалі. Вечарам, калі ўся сям’я сабралася ў камплекце, бо найважнейшыя справы па гаспадарцы былі скончаны, Шчур, настроіў балалайку і пачаў іграць. Іграў добра, і ўсе са здзіўленнем слухалі яго. He думалі, каб на гэтай брэнкале можна было так прыгожа іграць. А Шчур сёк кавалак за кавалкам. Тое, што не мог выціснуць з інструмента, дарабляў мімікай, рухамі рук і цела. Пачаў, акампануючы сабе на балалайцы, спяваць па-беларуску: