Аляксандр Капусцін

СКАЖУ ПРАЎДУ

I

Гарачае, помслівае пачуццё хлынула, апаліла агнём. Андрэй размахнуўся. На момант рука яго затрымалася, быццам ён раздумваў, ударыць ці не. Ударыў. Скрывіўся, як ад зубнога болю, сказаў са злосцю і адчаем:

— Давяла, нягодніца.

…Было апоўдні. Андрэй, шпарка прапыліўшы па шырокай пясчанай вуліцы, прыехаў дадому абедаць. Паставіў машыну ў цяньку каля хаты, гучна ляпнуў дзверцамі кабіны — «Я прымчаўся…» Пабарабаніў пальцамі ў шыбу акна, гукнуў жонцы, каб вынесла вады. Ад сенцаў борзда затупацелі крокі. Ён шырока сіганўў, пераняў Надзю каля веснічак. Узяў у яе вядро, вярнуўся да машыны. Рыўком, як злуючыся чаго, падняў капот. Сарваў з галавы кепку, паклаў на бліскучую накрыўку радыятара, каб не апекчы руку, павярнуў накрыўку. 3-пад яе вырвалася пара.

— Во засіпела, як ты, жонка. — Пачаў наліваць у радыятар ваду. — Бач, машыне таксама папіць трэба, папрацавала. Пі, любая, — гаварыў ён весела, жартаўліва, а на твары застыла суровасць.

Надзя змоўчала. Угнула галаву, падавала выгляд, бытта не пачула.

Пайшлі на двор. Андрэй, рэзка плюхаючы прыгаршчамі ваду, памыўся пад рукамыйнікам, з хмурнай усмешкай, якая крывіла пухнатыя губы, падміргнуў жонцы:

— Парадак, але пакуль што няпоўны.

— А што трэба, каб ён папаўнеў? — стрымана спытала жанчына.

— Пытае… Сама здагадайся.

Надзя паціснула плячамі: не здагадваюся. Яна разумела, куды закідваў вуду муж, павярнула на жарт:

— Можа, іншым разам калі раскумекаю, а сёння, мусіць, не. Сёння я някемлівая.

Сеўшы за стол, Андрэй неахвотна ўзнў лыжку, зачэрпнуў смажаную бульбу.

— Дык не здагадалася яшчэ? — Марудна пажаваў страву. — Ну, так і быць, падкажу. Жыватоўкі б якой для апетыту. Бульба нейкая даўкая.