Зваліліся мы на граніцу нечакана. Адразу пачалі класці групу за групай. Здаралася, што за ноч спраўляліся з дзвюма групамі. I неаднойчы па некалькі разоў запар клалі адну і тую ж групу… Пагранічча ахапіла паніка. Сланы затрымцелі. Купцы пагублялі розум. Ніхто не мог зразумець, хто іх крые. Бралі іх і ў Польшчы, і ў Саветах, і на паграніччы, і на граніцы. Калі не маглі схапіць іх у дарозе, бралі на мялінах. Калі б маглі працаваць ушасцёх, — трое тут, трое там, — усе б гандляры вымушаны былі б згарнуць работу.

Наадбіралі шмат тавару. Перахоўвалі яго па лясах, стадолах, у зарослых акопах, у закінутым бровары. Час ад часу Шчур прадаваў вялізныя партыі тавару перамытнікам з Рубяжэвіч і Стаўбцоў.

Наладжвалі засады так спрытна, што ўтрох затрымлівалі самыя вялікія групы, прытым на вока выбіралі мясцовасць, час дня, колькасць групы, надвор’е, «характар» кантрабанды, гатунак групы, яе звычкі.

Неўзабаве паўстанцы даведаліся, што гэта я разбіваю групы і забіраю кантрабанду: мяне ўбачылі Салавей і Алігант, якія зараз хадзілі з «дзікімі». Заўважылі мяне разам з Грабаром, якога не ведалі ў мястэчку, і Шчурам, якога ніхто не пазнаў, бо меў змененае грымам аблічча.

Па мястэчку пайшла пагалоска, што пасля ўцёкаў я, каб адпомсціць Алінчукам, стаў падпольнікам. З таго моманту, калі дзе-небудзь засыпалася група, усю віну валілі на мяне. А Алінчукі зусім перасталі хадзіць за граніцу і нават баяліся паказвацца ўвечары на вуліцах мястэчка. Толькі адна рэч заставалася загадкай для паўстанцаў: тое, што я накрываю іх і ў Саветах, і ў Польшчы.

У выніку нашай працы некалькі груп паўстанцаў закончылі сваё існаванне, а некалькі гандляроў перасталі даваць тавар для перамыту. Мы ж працавалі далей, і чым цяжэй было, тым больш узбуджаўся наш імпэт і ўзмацнялася настойлівасць.

Гульня наша была не з лёгкіх. Яна патрабавала шмат спрыту і вытрымкі. Часамі мы проста выбіваліся з сіл. Узяўшыся за работу, вымушаныя былі трымаць у полі зроку самыя розныя рэчы. Усё гэта разам узятае стварала цікавую азартную гульню, у якой не раз ставілі на карту ўласныя галовы, але нам нельга было прайграваць… I мы не прайгравалі. Іншы раз рабілі невялікія пралікі, але хутка выпраўлялі іх. А карыстаючыся набытым вопытам і паслугамі местачковых інфарматараў, якіх Шчур шчодра аплочваў, мы працавалі амаль напэўна.

* * *

Была ў мястэчку адна група, якую дагэтуль мы не маглі схапіць, хоць неаднойчы рабілі на яе засады. Заўсёды пазбягала іх. Гэта нас выводзіла з сябе, і мы вырашылі пакласці яе абавязкова. Каб не ганяцца ўсляпую, Шчур ішоў у мястэчка здабываць звесткі. Зноў пачыналі паляванне і зноў безвынікова.