Калі ж апынуўся ў малым пакоіку адзін на адзін з Сонькай, убачыў, што жанчына моршчыць лоб і ўважліва прыглядаецца да мяне.

Запытаўся:

— Як пані завуць?

— Лаура.

Тады сказаў ёй на «ты»:

— Добра, для ўсіх ты будзеш Лаура, а для мяне будзеш Соняй.

— А ты хто?

— Я з Ракава. Хадзіў з табой і Юрліным за граніцу. Потым не ўзялі мяне, бо страляў у мужыкоў на дрыгве паблізу Гараняў.

— Ага! Ужо пазнала!.. Гэта ж Уладзік!

— Так.

— He магла цябе прыгадаць… Так перамяніўся!..

— Уцякла ад мужа разам з Ванькам Бальшавіком?

— Так.

— Дзе ён?

У вачах Соні паказаліся слёзы.

— Кінуў мяне, халера! Забраў усё, што мела, і ўцёк немаведама куды!..

— Дык вяртайся да мужа. Ён цябе так кахае! Прыме цябе.

— Так, каб зноў пад ключом сядзець альбо лазіць па лясах… Досыць мне граніцы, бокам мне вылазіла!

— Дык лепей быць тут?

— Ну так… Што дрэннага тут?.. Гаспадыня добрая. Есці колькі хочаш. Рабіць нічога не трэба. Апранаюся як мне падабаецца. Госці мяне любяць…