I зноў — натхненне чытача, слухача. Не просценькі захліп — ах! — a складаны, няўлоўны працэс, калі адбываецца нейкая трансфармацыя, свядомая i стыхійная, ад слоў вымаўленых i ад фраз, словаў схаваных, непраяўленых — калі слова значыць куды больш, як яго моўная функцыя. Калі стыхійныя, унутраныя рытмы творцы супадаюць, сутыкаюцца, перакрыжоўваюцца з рытмамі чытачоў. Усё захоплена, насычана ўтварэннямі нейкага Свету — тоеснасцяў, аналогіяў, суадносін, нейкай жыццёвай i мастацкай сістэмы, нейкіх вобразаў, што існуюць у гэтай духоўнай сферы. Канцэнтрацыя пачуццяў, духоўная сітуацыя, поўная няўлоўна-мройных уражанняў, самавыяўленняў душ — i адасабленне, маўклівая абарона кожнага ўласнага „Я”, стынь неўвасобленага, абпаленасць паўсядзённай эмпірыкай. I — адчуванне ўзнятасці на вышыню паэта. I — боязь згубіць гэтую вышыню ў сабе. I — адчуванне духоўнай рэальнасці, якая адпавядае „суверэннай асобе”.
I вось што важна i заканамерна — Алесь Разанаў ніколі не спрабуе падладжвацца пад нечыя густы — не мае на мэце нікога „выхоўваць”, клікаць (не кажу пра кан’юнктурнасць, мімікрыю, злабадзённасць), аднак з пэўнага часу беларуская маладая літаратура так ці інакш знаходзіцца ў свядомасным полі паэта, яго літаратурнага вопыту (побач з пільным углядваннем i творчым засваеннем сторанага сусветнай культурай).
Канкрэтна на гэтым пытанні засяроджвацца не буду, а вярнуся да той умоўна-эстэтычнай ноты, да таго асобага свету сутнасцяў i сутнасных аналогій, да „вызначанасці быцця”, што „насычана не адчуваннем або шматграннай матэрыяй..., а духам i ведае сябе як усю ісціну i сапраўднасць” (Гегель).
I вяртаючыся да гаго, Мікельанджэлавага, „beata l’alma” — Шчаслівая душа, не падуладная бегу часу, да „унутранай сутнасці” індывідуума i да таго, што звычайна гэта „не абыякавая адзінкавасць індывідуума, але нешта субстанцыяльнае, сапраўды ўсеагульнае” (Гегель), пазначыць, што менавіта таму i ўзнік гэты допіс. Як разважанне... Пра творчасць i творцаў... Пра сувязь падзейнага i сутнаснага... Пра вечную таямніцу таленту. Незалежнага ад падзейнай эмпірыкі. І залежнага. Ад сітуацый. Ад дзеянняў канкрэтных асоб. Ад рэалій часу. Ад складу абставін. Ад верагодных i неверагодных спружын рэчаіснасці. Ад таямнічых рухаў падсвядомасці творцы. I — незалежнага: у галоўным. У створаным. Дзе набываюць галоўную значнасць — „сэнсы маўклівых нябёсаў”. У сваей неадменнасці.