Ну, а наш „Італбус” урэшце рэшт прарываецца на п'яцца Квірынале.

„Фін каралы, фін каралы”, — гэтую мелодыю мы чуем увесь час, калi нашага шафера Франка просяць стварыць музычны фон падарожжу. Просьбу часцей за ўсё паўтарае адна i тая ж жанчына — Італія ўяўляецца ёй нечым накшталт гучна-стракатага папуры з песняў Тото Кутуньё, Адрыяно Чэлентано i Рафаэлы Кара.

„Фін каралы, фін каралы” — гэтыя ж легкадумна-дрымотныя рытмы суправаджаюць нас i тады, калі мы едзем зранку ў Ватыкан. Мелодыя настройвае на несур’ёзны, лёгкі лад. Закалыхвае. А едзем мы на сустрэчу з рэзідэнцыяй Святога Пасаду, Сікстынскай капэлай, з Мікельанджэла. Але добра тэмперыраваны клавір Баха не прадугледжаны праграмай, ды i што-небудзь больш дастасаванае да мэты вандроўкі ці хаця б — на крайні выпадак — да часу i геаграфіі Боскага Мікеля — таксама. „Фін каралы, фін каралы” — вуркоча мелодыя.

...Муры Ватыкана з боку віале Ватыкана. Малыя, мізэрныя побач з імі сыны i дачкі чалавечыя. I неяк спракаветна строгія i важкія гэтыя муры. Пачынаю ўяўляць наша ўзыходжанне на вяршыню пагорка, да Свягога Пасада, але ўсё аказваецца празаічна i проста, усё ў рэчышчы нашага прагматычнага, мітуслівага часу. Ліфт — i ўсё...

І вось мы ўжо крочым па галерэях Ватыкана. Перад тым быў уступны экскурс. Ва ўнутраным падворку Ватыкана, скрозь залітым сонцам. Падворак жоўта-белы, з акуратна стрыжанымі газонамі, такімі ж акуратна стрыжанымі дрэвамі, якім дакладна вызначана месца ў гэтым паралелепіпедзе. Амаль пустым. Наведвальнікі ў залах i музеях Ватыкана.

Наш гід, Анна Сандрэцьці, узняўшы высока над галавой ці то жазло, ці то піку з кветкай-ружай (каб мы маглі бачыць яе i не згубіцца), прапануе нам надзвычай жвавы тэмп. Анна Сандрэцьці дзесяць год жыла ў Савецкім Саюзе, выдатна валодае рускай мовай. A ў музэях Ватыкана адчувае сябе як выдатны спецыяліст, прафесіянал на сваёй працы. Спяшаецца яна, мабыць, імкнучыся не перабраць адведзенага нам часу. Ёсць у яе i яшчэ рацэі, з якіх яна прытрымліваецца шпаркага рытму, мусіць, слушна лічыць, што на такой хуткасці ніхто не здолее распытваць яе. Анна ледзь не ў трансе ад дапытлівасці нашых — на тую пару — суайчыннікаў. Нехта спытаў у яе з выглядам першага вучня: „Прабачце, а хто жонка папы?” Анна Сандрэцьці захлынулася словамі, а пазней усё неяк тужліва перапытвала:

„Няўжо гэта сапраўды група журналістаў?” Некалі ў Францыі ў нас таксама была рэкардсменка па кур'ёзных пытаннях.

У музеі імпрэсіянізму яна, стоячы перад сусветна вядомай карцінай Клода Манэ „Сняданак на траве”, усё настойліва перапытвала назву, старанна запісваючы яе ў нататнік. А ў адным з музеяў Ватыкана адзін з нашых калег i ўвогуле не пазнаў „Лаакаона”, тыражыраванага ўсімі падручнікамі для сярэдняй школы.