у парыве таемным...

перацячэ праз усё вядома жывое i род чалавечы

станецца формай, відавочна, яшчэ больш дзівосна магічнай.

Але ўжо там, за тым мурам, адкуль ні Слова, ні Рух нас не паклічуць.

Ян Чыквін разлічвае на індывідуальнае разуменне, пазбягае пустой бяссэнсіцы лірызму, апісальнасці, азадачвае наш розум, прапаноўвае нам суадносіны са свету ідэй.

Ян Чыквін вядзе асабісты маналог. Але нават там, дзе яго паэтычныя радкі відавочна маюць адрасата (ёсць i прысвячэнне: крыптанім):

Жыві, жыві, прыгожае тварэнне!

Шчаслівай будзь ад дотыкаў жыцця, —

ён у паэзіі сваёй перакідвае масток ад нібыта духоўнай выпадковасці да культуровых неаспрэчнасцяў, надаючы асобы сэнс рэальнаму:

Жанчына, што нечакана выйшла