з рамы вечнасці ў мой злічальны час, была

Дзевятай сімфоніяй Бетховена ін мінор.

Паэт наўмысна размывае зыходныя пункты, межы, лагічныя высновы. Не сцвярджае — але прапаноўвае. Памысліць. Выснаваць. Параўнаць.

Уладары часу

перададуць нам аб’ектыўны вобраз

нашай рэчаіснасці —

I не паверым.

I ўнікнем таямніцы. I згадаем — разам з Я нам Чыквіным — пра „густы мёд мудрасці” „старых паэтаў”.