Якія словы прамовіў бы ён пра нас, гэты зрэдзьчасу бязлітасны геній? У кожным выпадку, мабыць, меў бы сумніў, ці здольныя мы “ўхапіць у часу хаця адно імгненне ні з чым не параўнанага захаплення».
Каюся — я добрасумленна глядзела на Міланскі сабор, але ні з чым не параўнанаму захапленню відавочна перашкаджалі будынкі, якія заціснулі з трох бакоў святыню. Відаць, будаўніцтва на працягу пяці стагоддзяў (пачаты ў 1386-м, скончаны на пачатку XIX стагоддзя) нават для готыкі, што стваралася звычайна доўга i грунтоўна, занадта вялікі тэрмін. Не, контрфорсы, аркбутаны, фіялы — ўсё бездакорна, але не хапае „паветра”, прасторы, гістарычнага архітэктурнага i пейзажнага антуражу. Таго, што робіць ансамбль. А сама бажніца — грандыёзная, прыгожая. Велікомная...
I, магчыма, гэта мой рассяроджана-развітальны погляд. З Мілана мы выпраўляліся дадому. I калі пісалася гэтае эсэ, многае ўяўлялася іншым... I на паперы з’яўляліся такія радкі...
Наперадзе — лета... I ў нас, i ў Італіі. I там будуць трымаць свой фантастычны маналог фантаны п’яцца ды Навона, весці глыбакадумныя размовы пахіленыя вежы Балоньі i Пізы, перакідвацца рэплікамі масты i масткі Венецыі; будуць трымаць сваю шматзначную паўзу палацца i бажніцы Фларэнцыі; шматгалосы, але не шумны харал Сіены, Пармы, Асізі засведчыць старую, але бессмяротную думку пра архітэктуру — застылую музыку. Арэа дэль Соль будзе ажыўленай i карнавальна-святочнай. I выправяцца куды-небудзь за акіян трактары фірмы „Фергюсон-Ландзіні”, пармезанскія сыры i віно ламбруска. I нехта пройдзе ўпершыню абетаванай зямлёй Італіі. Наіўны i захоплены, або скептычна зацікаўлены. Як гэты лірычны герой:
У звычайныя, неэпахальныя, пазагістарычныя імгненні. Дзе жыццё — „у вокамгненных драбніцах”, дзе „гараць кветкі, запаленыя дажджом”, дзе „ ў бурштыновым забыцці паўдзённых тых хвілін урачысты спеў вядуць фанфары Цьепало i флейты Джорджыёне”.