Нараніцу адчуваю сябе трохі няёмка. Снедаючы, сядзелі, як звычайна: гаспадар з гаспадыняй «на красным покуце», я каля братоў, а сёстры насупраць нас. Як заўсёды, у час яды пануе маўчанне. Усе павольна ядуць. Я штохвілінна зыркаю на дзяўчат. Час ад часу лаўлю на сабе іх погляды — такія, як звычайна. Ніякіх змен не заўважаю ў іх паводзінах. Гляджу на спакойныя твары, на цёмныя галовы з выразнымі праборамі пасярэдзіне і косамі, што спадаюць на плечы, на іх прыгожыя карыя вочы і думаю: якая?.. Днём не бачу ніякіх перамен у іх паводзінах, у адносінах да мяне.

Так прайшоў цэлы дзень. Вечарам, пасля працоўнага дня, зноў ідзём на адпачынак. Гасне лямпа. Хату ахутвае цемра. Сквапна лаўлю вухам кожны шолах, кожны гук… Цішыня… Разлятаецца храп братоў. Углыбі хаты чую кашаль Мацея. Закурыў папяросу. З боку на бок кручуся на пасцелі. Калі ўжо зусім згубіў надзею, што дзяўчына да мяне прыйдзе, і хацеў заснуць, пачуў за перагародкай шэпт, а праз хвіліну адрозніў лёгкія крокі босых ног. Калі пазней дзяўчына ляжала на пасцелі, пачаў пальцамі абмацваць яе чало, шчокі, падбародак, нос, вушы, вусны. Дзяўчына, напэўна, думаючы, што яе ласкаю, не перашкаджала рабіць гэта. Я ж такім чынам стараўся запомніць яе твар. Аднак нічога не атрымлівалася: усе сёстры маюць падобны твар. Хацеў, каб адгукнулася і пазнаць яе па голасе, але ўпарта маўчала і ніводным слоўкам сябе не выдала. А калі пачаў нешта шаптаць ёй на вуха, хуценька закрыла мне рот.

Назаўтра зноў уважліва сачыў за дзяўчатамі, але ніякіх высноў зрабіць не здолеў. Так працягвалася некалькі начэй запар. Адзін раз вечарам паклаў пад падушку ліхтарык. Наважыўся — калі дзяўчына будзе са мной, асвяціць яе. Усунуў руку пад падушку. Але, відавочна, прадбачыла мой намер, бо хуценька выхапіла з маёй рукі ліхтарык і, кленчачы на пасцелі, паклала яго на паліцу. Зараз, калі прыходзіла да мяне вечарамі, перш-наперш правярала, ці не маю пры сабе ліхтарыка. Зрэшты, пакінуў тыя спробы, баяўся, каб не перастала наведваць мяне… Паразважаўшы, вырашыў увогуле не імкнуцца, каб даведацца, хто ж з сёстраў прыходзіць да мяне па начах. Мог бы асвяціць яе ліхтарыкам, калі будзе набліжацца да ложка, або нанесці хімічным алоўкам значок на шыю, які пасля раніцай заўважыў бы, перш чым яна агледзіцца. Але калі яна вельмі хоча заставацца непазнанай, то не буду рабіць спробаў у гэтым кірунку.

Пра яе адведкі павінна ведаць нехта з сёстраў, паколькі, калі вяртаецца ад мяне, досыць часта паціху размаўляюць. Напэўна, думаюць, што я гэтага не чую.

Як і раней, жартую з дзяўчатамі, як і раней, мне перападае за зачэпкі ад усіх без выключэння сёстраў ударамі кулаком або даланёй, і, як раней, далей працягваюцца начныя наведванні маёй таямнічай, маўклівай каханкі.