— Ну, нічога! — прамовіў Лорд. — Пакуль што трымайся гэтага месца, а на вясну нешта прыдумаем. У мястэчку жыць табе нельга… Зноў апыляць. Альфрэд скрозь цягаецца. Лбы толькі што разнюхае, зараз у паліцыю паляціць.

Сябры пакрочылі па дарозе да Душкава, а я вярнуўся на хутар Даўрыльчукоў. Там зараз пасля адыходу Шчура і Лорда ўсталявалася яшчэ большая цішыня.

Мінулі святы. Пачаўся новы год. Далей жыву ў Даўрыльчукоў. Дапамагаю ў працы і ўсё больш сумую. Некалькі разоў пытаўся ў Базыля, калі нойдзем за граніцу. Адказваў мне, што не гарыць.

На свята Трох Каралёў дзяўчаты пачалі варажыць. Яны плавілі волава і па чарзе ўлівалі ў ваду. Сыкаючы, метал прымаў розныя формы, якія дзяўчаты ўважліва разглядалі і тлумачылі. Я таксама далучыўся да іх, хоць паненкі неахвотна ўспрынялі маю прысутнасць у сваёй кампаніі. Дазволілі нават адліць крыху волава ў ваду, але я выкуліў увесь тыгель, за што атрымаў некалькі кухталёў. Вынялі з міскі ўстылы метал. Пачалі разглядаць. Праз хвіліну Насця пырскнула смехам:

— Гэта ж мядзведзіца.

— Што? — запытаўся я, здзіўлены.

— Ну, так… Мядзведзіца! — пацвердзілі Насціны словы дзяўчаты. — Яна штосьці нясе ў лапах. Напэўна, у гэтым годзе ажэнішся з мядзведзіцай. Сам адліў сабе нарачоную!

— А сватам будзе воўк! — прамовіла Магда.

— А шлюб дасць ліс! — дадала Кася.

Потым дзяўчаты палілі паперу і па выкрыўленых формах варажылі сваю будучыню. Затым сыпалі на палатно мак. Пазней паставілі дзве свечкі перад люстэркам і глядзелі ў доўгую, цёмную перспектыву калідора, які шарэнгамі свечак па баках сягаў далёка ў глыб люстэрка. Гэта рабілася на чорнай палове хаты — кожная асобна. Усе дзяўчаты бачылі там нешта незвычайнае і доўга расказвалі пра гэта адна другой. Напрыканцы і я пайшоў у тую хату, усеўся перад люстэркам 1, знерухомеўшы, стараючыся не міргаць, глядзеў у глыбіню таямнічага калідора. Доўгі час нічога не бачыў. Пасля ўдалечыні паказалася невялікая трапяткая залатая плямка, якая рухалася ў мой бок. Перамяніўшыся на белую, яна пачала хутка набліжацца і… расці… Праз хвілю перад сабой убачыў Фэлін твар… вясёлы, усмешлівы… Твар бялее, на лбе з’яўляецца доўгая папярэчная складка. Тады ж заўважаю, што гэта не твар Фэлі, а збялелы халодны твар Сашкі. Нібы бліскавіцы, яго бесперапынна перасякаюць зменлівыя каляровыя лініі. А твар усё адыходзіць і расплываецца ў цёмнай глыбіні, ад якой не магу адарваць вачэй; раптам бачу перад сабой бляклы худы твар з дзіўным засяроджаным выразам чорных броваў і вачэй… Адкуль яго ведаю? Гэты жаночы твар!.. Думаю, думаю… Ах! Гэта ж здань, якая з’явілася на Капітанавай Магіле, калі я ў гарачцы ляжаў там пасля ўцёкаў з Саветаў… I гэты твар знікае. У той жа момант перад вачыма яго месца займае выразна абазначаны мужчынскі твар — непрыемны, агідны… Бачу рыжую бараду, шрам на левай шчацэ, злосныя вочы, з’едлівую ўсмешку… Гэта ж падпольнік Макараў!.. Ускокваю з крэсла, і ўсё гіне… Гараць свечкі. Хата патанае ў паўзмроку. Па кутах залягло густое сутонне.