— Якая ты цудоўная! Выдатная! — шапчу ў вуха.

Кладзе мне пальцы на вусны і, здаецца, бязгучна смяецца, а затым з нечаканай сілай і напалам адказвае на мае ласкі.

Назаўтра а 10-й раніцы прыйшлі Лорд і Шчур. Расказалі мне шмат навін і прынеслі два пакункі з мноствам смачных для нас рэчаў. Выклікалі вялікае ажыўленне. Мы значна павесялелі.

Пачаўшы ад старэйшых, Лорд вітаўся з усімі, а Шчур выказваў жартаўлівыя пажаданні. Вітаючыся з дзяўчатамі, ён рабіў выгляд, што цалуе ім ручкі, а на самой справе датыкаўся вуснамі да сваёй далані. Адной ён зычыў вясёлага сну, другой крэпкага храпака, трэцяй — лёгкага сапення, чацвёртай — моцнага чыху.

Дзяўчаты весела ўсміхаюцца, зрэдку дасціпна адказваюць на зачэпкі. Сёння сёстры апрануліся вельмі старанна: у новыя, каляровыя сукенкі, вышываныя станікі, у боцікі на высокіх абцасах, на нагах белыя панчохі. У косы пазапляталі каляровыя істужкі, на шыю навесілі шмат караляў. Ад іх пахне парфумай і памадай. Шчур падыходзіць да Насці, прынюхваецца, чыхае і кажа:

— Вось бы такую жоначку мець… I тытуню не трэба!

Лорд размаўляе з Мацеем і братамі, а пасля далучаецца да нас і пачынае гутаркай, жартамі забаўляць дзяўчат. У нейкі момант Шчур набліжаецца да Касі і, ушчыкнуўшы яе за сцягно, пытаецца:

— А колькі панна Касюхна плаціла за тавар?

Дзяўчына дае яму такога штурхаля, што той адлятае на сярэдзіну хаты.

— Мудра! — адгукаецца Лорд.

А Шчур, зрабіўшы перапалоханы выгляд, вымавіў:

— Калі б уласнымі вачыма не бачыў, што вось гэтая далікатная ручка панны Касі ды так урэзала, то заклаўся б, што гэта конь мяне лягнуў. Ну і ну! Ёсць у паненкі пар у ручках! Цікава, а як жа ў ножках?

— I ў ножках панне Касі не забракне! Хочаш паспытаць? — кажа Лорд.

Адсоўваючыся, Шчур вымаўляе:

— He буду рызыкаваць!

Пасля абеду мы бяром трое санак і накіроўваемся да бліжэйшай горкі. Пачынаем катацца. Стаіць моцны мароз. Снег зіхаціць на сонцы і рыпіць пад нагамі. Санкі хутка нясуцца з гары. Вецер спявае ў нашых вушах. Часам санкі перакульваюцца, і тады мы вывальваемся ў снежныя гурбы.

У дзяўчат адны санкі на ўсіх, і яны па двое ці утрох з’язджаюць з гары. Некалькі разоў спрабуем іх дагнаць, аднак яны ўцякаюць. Раз, калі дзяўчаты, усеўшыся, хацелі з’язджаць, паміж Аленай і Магдай уціснуўся Шчур. Дзяўчаты напхалі яму за каўнер снегу і, перакуліўшы санкі, вымусілі Шчура ратавацца ўцёкамі.

Забава цягнулася да самага вечара. У пэўны момант, калі Кася збіралася з’язджаць, я вырашыў зрабіць тое самае і выхапіў з-пад яе санкі. Кася кінулася адбіраць. Мы пачалі дужацца. Спачатку жартам, а затым усур’ёз. Падахвочваючы нас да барацьбы, усе пасталі вакол.