Вярнуўся ў пакой, развітаўся з сябрамі і жанчынамі.

— Куды ты так рана?

— Толькі пачалі забаўляцца і ўжо!..

— Застанься, каток!

— Так, на сухую, і скончыш?

Бачу п’яныя, мутныя вочы калегаў і іх неразумныя ўсмешкі. Бачу спацелыя, тлустыя твары жанчын, па якіх сцякае пудра.

— Галава баліць, — адказваю я і выходжу.

Павольна крочу на горадзе. Пустынныя вуліцы. Прахожых мала. На скрыжаваннях віднеюцца постаці паліцэйскіх.

«Граніца, — думаю я, — і зялёнкі… I тут пагранічныя палосы, калючыя драты, пастарункі і засады. Толькі тут гэты перамыт робяць легальна. Пад усялякімі заслонамі і паставамі. Тут перакідваецца, бы тавар, хлусня, ліхвярства, разлік, ашуканства, хваробы, садызм, ганарлівасць… Тут усе кантрабандысты!.. Паўстанцы!..»

Павольна крочу вуліцамі. Я элегантна апрануты, таму паліцыя не звяртае на мяне ўвагі. Непадалёку ад гатэля, у якім спыніўся, з бакавой вуліцы мне насустрач выходзіць дзяўчына. Яна дрэнна апранутая. Хвіліну вывучае мяне, а пасля ўсміхаецца і залётным голасам кажа:

— Можа, пойдзем?..

Бачу малады твар і нібы прыклееную да твару прафесійную ўсмешку.

— Чаму так позна на вуліцы? — запытаўся ў яе.

— He зарабіла… Дрэнны час… Перад першай гадзінай!..

— Ну, дык хадзі.

Я завёў яе ў свой пакой.

— Хочаш есці? — запытаўся.

— Так.

Кажу заспанаму афіцыянту прынесці графін гарэлкі, піва і халодных закусак. Дзяўчына сквапна есць, і гэта мне падабаецца: сапраўды галодная! Выпіў шклянку гарэлкі. Калі дзяўчына скончыла есці, загадаў ёй класціся на ложак ад сцяны. Замкнуў дзверы ключом і схаваў яго ў кішэні, тая заўважыла гэта. Партманет з часткай маіх грошай паклаў у шуфлядку начнога століка. Буйнейшыя купюры трымаў у сакрэтнай кішэні піджака.

Кладуся на ложак. Куру папяросу. Пасля засынаю. Ноччу мяне будзяць асцярожныя рухі дзяўчыны. Прачынаюся хутка, не так, як гараджане, што патрабуюць для гэтага асаблівага намагання і часу, каб поўнасцю прыйсці ў сябе. У адну хвіліну я апрытомнены і ўважлівы, але раблю выгляд, што ўсцяж сплю. Адразу інстынктыўна адчуваю нейкі падвох. Думаю: «Мяне, сястра, неспадзявана не застукаеш!» Ведаю — ёй хочацца вылезці з ложка, таму, прыкідваючыся, што сплю, пераварочваюся на левы бок — так, каб мог бачыць увесь пакой. Закрываючы плячом твар, чакаю, што будзе далей…