Паветра дзівосна калышацца… цяжка гудзіць… Дрэвы хістаюцца…

Навальніца… Вецер ламае галіны і кідае на зямлю дрэвы. Бліскавіцы ўшчэнт разбіваюць наймагутнейшыя хвоі, яліны і бярозы. Лес трымціць…

Крочу ўсё наперад. Зверху на галаву ляціць галлё. Недзе справа і злева падаюць паламаныя дрэвы. Угары мігцяць маланкі. Трывожны пошум лесу зліваецца са свістам ветру і гукам грому.

Я трымаю ў руцэ ліхтарык, але, каб свяціць, ён не патрэбны. Бліскавіцы безупынку раз’ясняюць дарогу.

Нарэшце выбіраюся на ўзлесак. Полем іду ў некалькіх дзесятках метраў ад апошніх дрэў. Так бяспечней. He прыцісне мяне зламанае дрэва, не стукне, злятаючы з вышыні, надламаны сук.

Пачынаецца залева. Па палях плывуць ручаі вады. Неўзабаве я наскрозь мокры. Спрабую ліхтарык. Ужо сапсаваўся. Тады вымаю з кішэні наган і з двума рэвальверамі ў руках іду наперад. Стараюся ўзбіцца на тракт. Інакш у такое надвор’е не здолеў бы адшукаць патрэбны напрамак.

Нарэшце знаходжу дарогу. Доўга вывучаю яе, перш чым адважваюся ісці наперад. Баюся, каб не апынуцца на памылковым шляху.

Крочу наперад. Зброя напагатове. Пад дажджавой завесай чапаю далей па бясконцых лужынах. Паабапал дарогі ў рвах нясуцца рэчкі вады. «Што зараз робіць кот?.. Ад маёй лясной схованкі — будана з вогнішчам, — напэўна, не засталося і следу».

Іду трактам усё наперад і наперад. Мінаю адзін за другім некалькі мастоў. Лічу іх. Паблізу павінен быць мост на другой лініі. Спыняюся і слухаю, але праз хвіліну рухаюся далей. «Ці можна што-небудзь распазнаць у гэтай буры гукаў!»

Узыходжу на мост. Паволі, увесь у напружанні, трымаючы пальцы на ўзведзеных курках рэвальвераў. Крочу наперад. «Можа, вось тут каля мяне нехта ёсць!» Ад неспадзяванкі ледзь не валюся. Мала заставалася, каб не стрэліў. Затрымліваюся і дакранаюся нагой да нечага мяккага. Гэта згублены мяшок з сенам.

Рухаюся далей. Дарога пнецца ўгару па слізкім схіле пагорка. Ад граніцы мяне аддзяляе кіламетр шляху. Крок за крокам марудна ступаю наперад. У нейкім месцы, напэўна, паблізу ад граніцы, гляджу на фасфарычныя стрэлкі гадзінніка. Дзесятая гадзіна. Праз гадзіну, калі ўсё будзе добра, дабяруся да пункта.

Адчуваю, што недзе побач граніца. Сыходжу з тракту ўлева і хутка заходжу па пояс у ваду, пераходжу занадта моцную плынь ручая, які ўсё павялічваецца. Праз некалькі гадзін ён ператворыцца ў рэчку.

Нарэшце падыходжу да мястэчка. Крочу па Менскай вуліцы, пасля па Рынку, а адтуль на Слабаду. Яшчэ праз паўгадзіны набліжаюся да нашай хаты. Залажу на страху і стукаю ў дзверы, якія вядуць на падстрэшак. Праз хвіліну далятае голас Грабара: