Шчур замоўк. Доўга думаў, а пасля дадаў:

— Ведаеце што, хлопцы? А можа, і мы на пару дзён у Вільню злятаем? Што… Маем гэтулькі скурак. Трэба іх апыліць. Ну і пазабаўляемся збольшага. Што ты на гэта скажаш?

— Пайшло! Першая катэгорыя! Я дык хоць зараз! — вымавіў Грабар.

Тады і я далучыўся.

— Таксама згодны. Зрэшты, сапраўды, трэба штосьці зрабіць са скуркамі. Столькі іх назбіралася!

Шчур пайшоў у мястэчка пагаварыць з Петрусём пра наша падарожжа ў Вільню. Вярнуўся ўвечары, прынёсшы два вялікія новыя чамаданы. Уклалі туды ўсе скуркі і пачалі даводзіць да парадку сваё адзенне, каб выглядаць трохі паважней.

— Пятрусь таксама едзе начным цягніком? — запытаўся я ў Шчура.

— Так.

— Ведае пра тое, што і мы далучымся?

— Ведае. Ён едзе адзін. Сустрэнемся ў цягніку па дарозе.

Увечары мы развіталіся з Гэляй і яе маткай, пакінуўшы ім шмат грошай. He хацелі браць, кажучы, што гэтага больш, чым трэба. Але Шчур сказаў, што гэта іх працэнт ад нашай работы. Паабяцалі ім вярнуцца праз тыдзень. Пасля, калі надышоў вечар, з валізкамі ў руках мы пайшлі ў напрамку мястэчка.

Кругавымі сцежкамі абышоўшы яго лугамі і агародамі, накіраваліся да гасцінца, які вёў з мястэчка да станцыі.

Затрымаліся на ўскраіне, непадалёк ад канца Віленскай вуліцы.

— Каго чакам? — запытаўся я ў Шчура.

— Фурмана.

— Як нас тут адшукае?

— Ён адшукае… Дамовіліся… Гэта Янкель Парх…

— А, гэта мяняе справу!

Праз некалькі хвілін пачулася туркатанне колаў воза, які ляцеў па Віленскай вуліцы. Наблізіўся да нас. Пазнаю голас фурмана.

— Но-о-о! Дзеці!.. Но-о-о!..