— He ведаю. Але яны, напэўна, затрымаюцца.

Да змяркання яшчэ больш гадзіны. Выходзім на поле. Нельга чакаць на месцы, каб нас акружылі. Хутка рухаемся проста да лесу, які чарнее ў 4-х вярстах ад нас. Калі перамералі трэцюю частку той дарогі, ззаду прагучалі стрэлы. Я азірнуўся. Полем беглі за намі салдаты з карабінамі ў руках і, час ад часу спыняючыся, стралялі ў нас. Мы пакрочылі яшчэ хутчэй.

На сярэдзіне нашай дарогі ляжала вёска. Хочучы скараціць сабе шлях, каб мець аднолькавыя шансы з нашымі пераследнікамі, якія, безумоўна, пойдуць праз вёску, мы ступілі на вузкую, патанаючую ў балоце вуліцу. Зброю не хавалі. Трымалі ў руках гранаты і рэвальверы.

Пасярод вёскі стаяў натоўп людзей. Нейкі сход. Натоўп акружыў воз, на якім стаяў мужчына і, жвава махаючы рукамі, штосьці ім казаў. Нечакана нехта з натоўпу заўважыў нас. Нешта крыкнуў. Усе погляды скіраваліся ў наш бок. He звяртаючы на гэта ўвагі, хутка крочым наперад. У той момант мужчына, які гаварыў людзям, што сабраліся на вуліцы, саскочыў з воза і пабег да бліжэйшага падворка. Шчур голасна крыкнуў:

— Трымай!!

Грабар некалькі разоў свіснуў у пальцы.

Натоўп пачаў змяншацца. Людзі разбягаліся ва ўсе бакі. Ідучы далей пустой вуліцай, бачым толькі дзе-нідзе людзей, якія пакрыёма сачылі з вокан і з-за вуглоў хат.

Выйшлі на другі канец вёскі і пакрочылі нацянькі праз поле. Зводдаль бесперапынна несліся стрэлы пераследваючых нас салдат, якія хацелі такім чынам папярэдзіць насельніцтва вёскі, каб нас лавілі, але нарабілі яшчэ большага спалоху і дабіліся толькі таго, што сяляне пахаваліся хто дзе мог.

Нарэшце мы дабраліся да лесу, які ўсцілаўся вячэрнімі ценямі.

— Можам пачакаць іх тут, — сказаў Грабар, сядаючы на спілаваным камлі бярозы. — Бачу, што ім пільна трэба ў пекла…

* * *

Зараз ужо ніхто з нас не можа свабодна паказацца ў мястэчку. У большасці выпадкаў толькі вечарамі ідзём туды разам. Шчур пракрадаецца да хат сваіх інфарматараў і збірае звесткі аб працы паўстанцаў і пра розныя выпадкі на граніцы, паграніччы і ў мястэчку. Пасля разам ідзём у крамы і купляем патрэбныя нам рэчы. Пару разоў нас пазнавалі, але ніхто не адважыўся заступіць нам дарогу, або ў той жа момант данесці паліцыі. А пазней мы выбіраліся з мястэчка і ішлі да бровара ў Паморшчыну або ў навакольныя лясы. Часцей у лясы — там было нам больш бяспечна.

Зноў згубілі некалькі дзён на збіранне ў адно месца і перанос да пасрэдніка сабранага і пахаванага па розных месцах тавару. Зарабілі шмат. Грошы ўжо не цешаць мяне. Якая розніца, колькі я маю, калі не магу купляць усё, што мне падабаецца. Большую частку, пераважна золата і дробныя банкноты, складваю ў наш банк — дупло старой ліпы.