— Прыйшлі сюды ад брата Фэлі, Сашкі. Сашка быў маім калегам, а памёр у яго на руках! — рухам галавы паказаў на мяне. — Таму, калі б жыў, запрасіў бы нас на заручыны сястры хутчэй, чым шмат каго з вас. А кавалер, — Шчур звярнуўся да Альфрэда, — няхай супакоіцца і трымае ручкі ў парадку, бо замест заручын зробім пару пахаванняў.

Шчур садзіцца за стол насупраць Альфрэда, паміж Люткай Зубік і Зосяй, якія адсоўваюцца ў бакі. Усе маўчаць. Тут загучаў голас Фэлі, якая глядзіць мне ў вочы і кажа:

— А гэта прыстойна, спадар Уладзіслаў, са зброяй у госці прыйсці?..

— Зброю ў руках я не трымаў, — панура адказаў ёй. — Выняў толькі, калі Альфрэд палез на яе, бо ведаю, што нават з-за плота страляць яму не ўпершыню!

— Гэта абраза мяне! — кажа Фэля, і на яе лбе паказалася доўгая папярэчная маршчынка.

— А!.. гэта панна Фэліцыя такая абразлівая?.. Не ведаў пра тое. Думаў інакш, бо бачу, што той, хто летась называў панну к…, пра што Фэлечка добра ведае, зараз яе нарачоны.

— А што, цябе гэта датычыць? — праз зубы працадзіў Альфрэд.

Тут улез Шчур:

— Вельмі яго гэта датычыць! Вельмі, бо ён твой кум!

— Бурага ката на хросце трымаў! — адгукнуўся Грабар.

— He, — цягнуў далей Шчур, — таму, што ён морду тваю падкуў і ножку прадзюравіў.

— А вас хто сюды прасіў? — вымавіла Фэля.

Тады сказаў я:

— Пані мяне калісьці запрашала. Прыйшоў нападпітку… пасмяялася з мяне пані. Зараз прыходжу цвярозы, з сябрамі — зноў не падабаецца.

— З бандытамі, — кінуў Альфрэд.

— He з такімі жлабамі, як ты, што з-за плота ў хлапцоў страляюць, налева ў паліцыю даносяць, з падпольнікамі ў Саветах сябруюць і хлопцаў засыпаюць! — кажу яму я.

— Вы самі нікому не даяце працаваць! — вымавіў Альфрэд.

— He даем такім жлабам, як ты! I не дамо! Скончыцца для вас залатое дно! Вам дровы секчы, ваду насіць і пялёнкі мыць, а не фартаваць! — кажа Шчур. — Праз цябе загінуў Кручок, праз цябе загінуў Цвік! Ты насылаў на нас паўстанцаў. Ты наводзіў чэкістаў. Дык памятай: для вас граніца замкнута, і калі ад сённяшняга дня злаўлю каторага, — Шчур па чарзе ткнуў пальцам у грудзі кожнага праз стол, — за граніцай, то секану ў лоб! Бо запаскуджваеце граніцу! А калі злаўлю кагосьці з паўстанцаў, а я злаўлю, дык таксама косткі пахрабушчу. Скажыце ім. А зараз досыць размоў. Мы прыйшлі сюды выпіць і зычыць Фэлі шчасця. А свае інтарэсы аформім дзе-небудзь у іншым месцы!

Шчур узяў са стала вялікі графін і наліў у тры шклянкі гарэлкі: для сябе, для мяне і для Грабара.

— Ну, хлапцы, шахнем! — вымавіў ён весела. — Вып’ем за здароўе Фэліцыі — сястры караля граніцы Сашкі Вэбліна!