Учора Шчур адзін пайшоў у мястэчка. Чакалі яго на могілках. Прынёс некалькі пляшак спірытусу, шмат ежы і сказаў мне:

— Для цябе ёсць навіна.

— Якая?

— Раскажу на мяліне.

Ішоў дождж, таму, хочучы добра адпачыць, мы пайшлі да бровара.

— Што за навіна? — запытаў я ў Шчура.

— He ведаю, ці казаць табе…

— Ну, кажы!

— Добра. Толькі ты гэта не бяры да галавы… Заўтра, у нядзелю, будуць Фэліны заручыны.

— He можа быць!.. А з кім?..

— Адгадай.

— He магу дадумацца.

Шчур крыва ўсміхнуўся і павольна працадзіў:

— З па-нам Аль-фрэ-дам А-лін-чу-ком…

У мяне заняло мову. Шчур, заўважыўшы, якое гэта зрабіла ўражанне, прамовіў:

— Мяне, браце, гэта таксама ўразіла. Доўга думаў над гэтым… Вельмі доўга… Так сабе разважаў: ці гэта можа быць, каб такі жлоб узяў сястру Сашкі і карыстаўся з пасагу, які Сашка коштам свайго жыцця сабраў для яе?.. Так уласна і думаў. I адказаў сабе: секану яго!.. А пасля я лепей раздумаўся і адказаў сабе інакш: не трэба і нельга!.. I ты гэта зразумей… А ведаеш чаму?

— Ну?

Шчур паправіў свечку, якая гарэла ў бутэльцы, а потым падняў угару два пальцы і прыплюшчыў вочы. На яго твары з’явілася крывая ўсмешка.

— А таму, што яны адзін другога вартыя!.. Разумееш?.. Калі яна згаджаецца выйсці за яго замуж, хоць ведае, што гэта за ананас, дык… варта яго… А ён яе варты!.. I сабака ім морду лізаў. А ты плюнь і галаву сабе не заварочвай!.. Сястра Сашкі не павінна была так зрабіць, а калі робіць, дык яна звычайная… цёрка… Вось як… Можа, так і лепш…

Я доўга маўчаў. У маёй галаве пралятала шмат думак. Пасля моцна паціснуў даланю Шчура і прамовіў: