— Кладзіцеся, бо кіну гранату!

Тыя паваліліся на зямлю.

— Рукі накрыж! — крыкнуў Грабар.

Я хутка абмацаў іх: шукаў зброю. Потым загадаў усім устаць, уважліва абшукаў кожнага.

Мяшкі са скуркамі, якія неслі з сабой, скідаў у кучу. У склад гэтай групы ўваходзілі дужыя, рослыя мужчыны.

— Добрыя былі б салдаты для Чырвонай арміі! — вымавіў, абшукваючы іх.

Паўстанцы напружана захіхікалі. Раптоўна з аднаго боку групы данёсся знаёмы голас Аліганта (дзіўна, што я не заўважыў яго раней).

— Хло-о-п-цы!.. гэ-та ж Шчу-ур!..

Алігант паказаў пальцам у бок Шчура, які стаяў за некалькі крокаў ад капы. З яго твару зваліліся дрэнна прыклееныя вусы, таму адразу яго пазналі. Я падбег да Аліганта:

— Замкні морду, бо зараз я табе пакажу не шчура, а ката.

Алігант, плаксіва вымаўляючы, пачаў адсоўвацца ад мяне.

— Пане… таварыш… Уладзік…

Абшукаў паўстанцаў і адпусціў іх. Перад гэтым вымавіў:

— Скажыце вашым хаўруснікам у Ракаве, што граніца закрыта! Што ні адной групы не пушчу! Скажыце, што гэта за Кручка і за Лорда, і за тое, што водзяцца з Алінчукамі! Зразумелі?

Пачуліся галасы паўстанцаў:

— Так.

— Зразумелі.

Тады я дадаў:

— Ну, дык рвіце! Бягом, бо буду секчы па вас!

Сланы ўскочылі на ногі. Я стрэліў некалькі разоў услед (так, каб не трапіць). А Грабар крычаў: