Ён распрануўся дагала. Тады я звярнуўся да яго:

— Ведаеш што, Бэрка?

Калі пачуў сваё імя, ён тузануўся і здзіўленымі вачыма глядзеў мне ў твар.

— Што-о?

— Ці можаш паклясціся сваім жыццём і жыццём сваіх бацькоў, што не маеш пры сабе больш грошай?

— Каб я так быў здаровы і ўбачыў сваіх бацькоў, як не маю пры сабе ані граша! — Бэрка стукнуў сябе кулаком у голую грудзіну.

— Зараз, Бэрка, веру табе!

Жыд павесялеў і нахіліўся над вопраткай.

— Можна апранацца?

— Што? Апранацца?.. Ах ты, круцель! Ты пакляўся, што не маеш нічога пры сабе, бо быў голы. Даляры ў вопратцы!

Я пачаў пераглядаць уважліва, штука за штукай яго рэчы. У бялізне нічога не было. Таксама нічога не знайшоў у фрэнчы, штанах і камізэльцы. Аднак у халявах ботаў я знайшоў каля тысячы даляраў. З каўняра курткі выняў яшчэ 500 даляраў. У брыльку шапкі нічога не знайшоў. Гэтага было занадта мала. Ведаў, што пераносіць сама менш па 5000 даляраў, за дзве, за тры партыі тавару. Зноў перагледзеў яго боты, распорваючы іх на кавалкі. Нічога ў іх не было. Нічога не знайшоў і ў куртцы, хоць і павыпорваў адтуль усю вату. Мог бы стукнуць Стонагу і пад пагрозай біцця або біццём прымусіць яго сказаць мне, дзе знаходзіцца рэшта грошай. Але гэты сродак быў мне агідны. Раптам мне ў галаву прыйшла адна думка: «Ага! Кій, на які апіраўся!.. Там ёсць грошы!» Тады я зрабіў выгляд, што спыняю свае пошукі.

— Апранайся, Бэрка!

Станогі, спяшаючыся, апрануўся. Я зрабіў некалькі крокаў у бок тракта, пасля павярнуўся да яго і сказаў:

— Чаго стаіш? Можаш ісці!

Бэрка падняў з зямлі кій і хацеў падацца ў дарогу. «Так, грошы ў кіі: не забыўся пра яго!» Тады я сказаў:

— Пачакай!

— Чаго спадар хоча?

Я наблізіўся да яго і вымавіў:

— Колькі зараз гадзін?

— He ведаю… Можа, чацвёртая…