«Недзе мае вельмі пільную справу!..»

Я перабег за ім пагранічную паласу і апынуўся ў лесе. Затым накіраваўся на захад.

15

15

Блукаю адзін па лясах, палях, лугах. Крочу начамі па паграніччы. Самотная і таямнічая цішыня палёў і лясоў навучыла мяне шматлікім рэчам. Навучыла мяне лепей разумець людзей, нават тых, якіх не бачу, нават тых, якія адышлі… Адзінота навучыла мяне думаць і любіць… Таму люблю лес — як рысь, як воўк. Люблю зброю — як найлепшага сябра, і надзвычайна люблю ноч: самую надзейную маю каханку. Кожную новую ноч я сустракаю радасна, з захапленнем… Калі ночы цёмныя, калі неба ахутваецца хмаркамі, тады я вешаю на грудзі компас і, кіруючыся жывым, ласкавым святлом стрэлкі, бадзяюся па паграніччы.

Штовечар выходжу са сваіх дзённых схованак і крочу ў змрок. Прывязваю на канцах рэвальверных руляў белыя палоскі хусткі — каб лягчэй было цэліцца ў цемры. Часам ночы такія цёмныя, што нават белых плям на рулях нельга ўбачыць. Тады бяру ў левую руку ліхтарык, а ўказальны палец правай рукі выцягваю ўздоўж рулі рэвальвера. Такім чынам можна з вялікай адлегласці, арыентуючыся толькі слыхам, патрапіць у поўнай цемры. Праверыў гэта; указальны палец мае нейкае сваё чуццё. Слухавыя нервы і мозг лепш, чым усёй далані, падказваюць яму накірунак, у якім разнёсся нейкі шолах. А за курок можна пацягнуць сярэднім пальцам.

Амаль кожны дзень пракрадаюся праз граніцу. Для мяне яна ўвогуле не існуе. Хаджу ціха, як кот. У бязветраныя ночы хаджу басанож… Неаднойчы набліжаўся да засады і не быў заўважаны. Навучыўся вельмі хутка пералазіць засекі з калючага дроту і маю для гэтага шмат спосабаў. З жэрдкай у руках, як з шастом, пераскокваю над засекай у паветры. З дзвюма жэрдкамі ў руках, якія служаць мне падпорамі, пераходжу засекі проста па дратах. А часам пералажу засекі па калах, прасоўваючыся на чатырох апорах. Кусаю драты нажніцамі. Урэшце, пералажу над дратамі. Звычайна для гэтага я зразаю шмат кароткіх, моцна сукаватых галінак і, падцягваючы імі драты ўгару, пералажу пад імі на другі бок засекі.

Аднойчы ноччу, пасля таго, як пералез праз засеку, у поўным змроку ішоў да купіны кустоў на паласе. Злёгку даткнуўся руляй парабелума галінак. У тых кустах была схавана засада. Пільнавалі добра, бо хоць і не чулі маіх ціхіх крокаў, аднак лёгкі дотык да кустоў абудзіў іх слых. Амаль ці не ў твар мне прагрымеў стрэл. Некалькі разоў стрэліў усляпую перад сабой з парабелума і адскочыў убок. Загрымелі стрэлы, але больш не адказваў на іх. Калі б захацеў, мог бы зайсці ім ззаду і кінуць гранату альбо засыпаць кулямі з рэвальвераў, але гэта было мне непатрэбна.