Наблізіліся да Старасельскага лесу. Тут ступілі на тракт. Рухаючыся далей адкрыта па дарозе, сталі на скрыжаванні чатырох шляхоў. Тут выцягнулі рукі ва ўсе бакі света некалькі дарожных указальнікаў. Тут было на паўдарозе з Ракава да Менску. Каля тых дарожных знакаў Шчур затрымаўся. Сеў на малым, зарослым травой пагорку, выняў з кішэні вялікую пляшку. Паглядзеў праз яе на месяц і вымавіў:

— Даўно мы не пілі лікёру? Што?

— Даўно.

— Дык вып’ем… на развітанне… Бо, напэўна, больш ніколі не ўбачымся.

Ён здзёр аб дарожны паказальнік з бутэлькі сургуч і ўдарам далані выбіў з бутэлькі корак. Пасля сказаў:

— Ну, будзь здаровы і шчаслівы і ніколі не паддайся хамам!

Пачаў піць. Адпіў палову пляшкі і даў яе мне.

— За твой поспех ва ўсім! — адказаў я яму.

Выпіў рэшту лікёру, а бутэльку кінуў далёка ў поле. Мы закурылі папяросы.

— Ведаеш што? — вымавіў Шчур.

— Слухаю.

— Ты павінен злавіць Бэрку Станогу… Хоць адзін раз… Я не магу застацца… павінен ісці туды… Але ты гэта зрабі!.. Зробіш?..

— Добра.

— Дакладна? Слова?

— Калі не перастане хадзіць, дык напэўна!

— Гэта клёва!

Зноў закурылі… Пасля Шчур падняўся. Агледзеўся навокал, па палях, і потым сказаў мне:

— Ведаеш што? Жыў недалёка ад Каменя адзін селянін. У яго былі справы з дзедзічам. Аднаго разу дзедзіч пакрыўдзіў яго. Селянін вырашыў абавязкова адпомсціць яму. Неяк на яго падворак забег сабака дзедзіча. Селянін трымаў у руках касу. Замахнуўся і адсек сабаку нагу. Так было. Разумееш?

He ведаю, што ён гэтым хацеў сказаць і да чаго гэта павінна адносіцца, але я сказаў:

— Разумею.