...Я выходжу на плошчу — гэта побач з палацца Век'ё, знакамітую вежу не відаць, бачная толькі неверагодна высокая сцяна колеру мёду (ці віна?). Тут многа народу, проста на плошчы стаяць столікі, i ідзе мой спакушальнік. Вазок поўны ружаў. Я важна дастаю тысячу ліраў (адзін рубель) i спрабую высветліць: „Чы по фарэ сконта?” („Колькі каштуе?”) Але адказу на італьянскай не разумею, пачынаю тлумачыць на валяпюку, які можна лічыць ангельскай, — ён не разумее. Пераходжу на прымітыўнае эсперанта жэстаў, але паспяваю спахапіцца — напярэдадні наша Ніна Аляксандраўна тлумачыла: у італьянцаў свой код жэстаў, кожны жэст мае сваё значэнне. Паказваю гандляру сваю тысячу ліраў i разводжу рукамі. Ён смяецца, дае мне адну ружу — колеру мёду (ці віна?): „Рыкорда ды Фірэнцэ” — „На памяць пра Фларэнцыю”. Я працягваю яму свае ліры: „Грацые”. — „Грацые”, — ён прымае позу уладарнага сіньёра i вяртае мае ліры. Мусіць, недзе побач флюіды бескарыслівага Данатэла — ён пакідаў каля дзвярэй сваёй майстэрні гамалейку з грашмі: для сяброў i вучняў.

Быў у Фларэнцыі яшчэ адзін выпадак — цяпер ён здаецца смешным, на тую пару мне было не да смеху.

Як i ўсе маламаёмасныя людзі ў Італіі — я зайшла ў UPIM — то самыя танныя універмагі. Да гэтай пары памятаю наборы рондаляў, рондалек, місаў, місачак... На той момант для нас — раскоша, неяк знікла з продажу ўсё самае звычайнае i патрэбнае, a i падчас „кірмашовага сацыялізму” тое, што неабходна, не знойдзеш. Там было ўсё, без чаго не абыдзешся ў побыце. Прыгожае, таннае, даступнае...

Я не аматарка „экскурсій” у крамы — трэба нешта набыць, ідзі, а так... чаго губляць час. Аднак тут было што паглядзець, i я глядзела.

Раптам заўважыла — нейкі маладзён сочыць за мной: універмаг пусты i гэта не можа не кінуцца ў вочы, выпадкова зірнуўшы ў люстра, знаходжу пацвярджэнне таму, што я i так ведаю: узрост Джульеты ў мяне пэўна i надзейна мінуўся i цалкам неверагодна, каб гэты бландзін загарэўся на пяшчотнае пачуццё. Забыты знаёмы? Не выпадала — мяне там ніхто не ведаў. Выйшла з UPIMa - літаральна побач: кірмаш, проста на вуліцы. Развешаныя нейкія кофты, камізэлі, сукенкі, мне падалося, ці то зношаныя, ці то заляжалыя. На тую пару наша мінская „Алеся”, Брэсцкая i Баранавіцкая фабрыкі рабілі больш цікавыя рэчы, не кажучы пра фабрыку мастацкіх вырабаў. (Безумоўна, быў адзетак выкшталцоны i дарагі, але не тут, не ў гэтых прылаўках на вуліцы. Затое проста на ходніку — найпрыгажэйшыя куфэркі, куфэрачкі, карабкі, хоўткі, бранзалеткі, камеі — знакамітыя фларэнтыйскія камеі. Лыжачкі з мельхіёру з патоўшчанымі напрыканцы тронкамі з выявамі слынных мясцін Фларэнцыі, у празрыстых футаралах. Усё таннае, даступнае нават мне. Я купіла камею, пару лыжачак, бранзалет. I — ўбачыла таго чалавека. Ён ва ўпор глядзеў на мяне. Што ён хоча? Зайшла ў будынак мясцовага харчовага рынку, сноўдалася каля зеляніны, садавіны, гародніны, каля паляндвіц i вяндліны, каля гораў розных прысмакаў. І гэты чалавек ішоў за мной. Пачалі свідраваць свядомасць словы папярэджанняў: магчымыя правакацыі, нечаканыя выпадкі... Цвярозы розум i логіка падказвалі: каму ты тут патрэбная? Я чамусьці кінулася да понта Век’ё, да яго знакамітых гандлярскіх галаў, замест таго, каб бегчы напрасткі ў гатэль.