Спяшаючыся, крочу на чыстую палавіну. Дзяўчаты сустракаюць мяне сваімі позіркамі.

— Чаму такі бледны?.. Што табе здалося? — пытаецца Кася.

— Замёрз! — кажу, паціраючы рукі.

— He… ты штосьці ўбачыў! — з напорам гаворыць Кася. — Кажы што!

Звярнуўшыся да Касі, сур’ёзна кажу:

— Спачатку я ўбачыў цябе, пасля яе! — паказваю на Алену. — Пасля яе! — звяртаюся да Магды. — А пазней яе! — паказваю на Насцю.

Магда пырскнула смехам. Я ж працягваю далей:

— Нарэшце я ўбачыў мядзведзіцу… Вялізную-вялізную… Вялікую Мядзведзіцу.

Дзяўчаты ў смех.

— У гэтым годзе ты ажэнішся з мядзведзіцай, — кажа Кася.

— З вялікай мядзведзіцай, — дадае Насця.

4

4

У студзені за граніцай мы былі толькі адзін раз. Зрэшты, і надвор’е было неадпаведнае. А ў лютым — браты, скарыстаўшы выпадак, набылі пры пасрэдніцтве Лорда, вялікую партыю тавару. Мяркую, што тавар паходзіў з агранды. Там было шмат батыста, сукна, падцяжак, пальчатак, надвязак і панчох. Потым чакалі спрыяльнага для нашай працы надвор’я (непагадзі). Увесь тавар раздзялілі на 12 ношак. Гэтага хопіць на тры вандроўкі за граніцу.

Нарэшце ў сярэдзіне лютага пачалася моцная завіруха. Карыстаючыся зручнай акалічнасцю, адвячоркам мы вырушылі ў дарогу. Шчасліва дабраліся да пункта, а наступнай ноччу вярнуліся назад, прынёсшы шмат лісіных скур і некалькі сот рублёў золатам. Праз два дні перакінулі наступную партыю тавара. Калі вярталіся да хаты, пачало выпагоджвацца, аднак, не зважаючы на гэта, мы ўпакавалі рэшту тавара ў чатыры ношкі, вагой каля 70 фунтаў кожная. Баяліся, каб завея зусім не сціхла, таму, удзень адпачыўшы, вечарам выйшлі ў дарогу.

Ноч была ясная. Поўня то хавалася за аблокі, то выплывала на чыстую прастору неба. Вецер быў пераменны. Увесь час змяняў свой накірунак. Зрэдку мацнеў і, падымаючы ўгару цэлыя сумёты снегу, нёсся за ім некуды ўдалечыню, а снег зноў агортваў поле мяккім пушыстым вэлюмам.

Дарога была нязручная. Павольна цягнуліся наперад, з цяжкасцю адольваючы розныя перашкоды. Базыль вёў нас пераважна лясамі. Зноў пайшлі новым шляхам. За гадзіну ледзь паспелі дабрацца да граніцы. У гэтым месцы не было засекі, таму адным духам пераскочылі паласу і схаваліся сярод дрэў на савецкім баку. Хутка выбраліся з ляска і палямі накіраваліся далей. Мясцовасць тут была няроўная, узгорыстая. Ішлі пераважна нізінамі і ярам, дзе-нідзе паросшым кустоўем. Праз дзве гадзіны, прыпыніўшыся на раўніне, убачылі перад сабой вялікі лес. Далей дарога была амаль бяспечная, і, прабіраючыся па лесе, дабраліся да самай мяліны.

Дзядзька Андрэй сказаў нам: