Распакавалі перавязы, і Мар’яна разам са Стасяй — старэйшай дачкой — палічыла і запісала тавар. Пасля пачала разлічвацца з Кручком (рабілася гэта на вока). За ўвесь тавар Кручок атрымаў 370 даляраў. Даў мне 20 за дарогу.

Затым Стася і Мар’яна падрыхтавалі нам сняданне. А пасля яды гаспадыня прамовіла:

— Ну, хлапцы, ідзіце на гарышча, пераспіце!

— Яшчэ чаго? — адгукнуўся Кручок. — На гарышча? А я хачу на печ!..

Ён скокнуў на прыпечак, а адтуль даў нырца пад занавеску. Пачуліся крыкі, піск, смех.

— А пойдзеш адсюль!

— Ты бессаромнік!

— Наладзім лазню!

Неўзабаве Кручок, сустрэты кулакамі, сігануў з печы на падлогу. Пасля мы ўзялі два доўгія кажухі і разам з Мар’янай і Стасяй, якая несла лямпу, падаліся ў сенцы, дзе стаяла драбіна, што вяла на гарышча. Кручок узлез наверх і паклікаў сабаку, Каро пачаў спрытна ісці па драбіне. Калі ўсе залезлі на падстрэшак, Мар’яна прамовіла:

— Ліхтарыкам там не свяціць і агню не кідаць.

— Добра, добра, — адказаў Кручок.

Палову гарышча займалі высока складзеныя снапы. Кручок выняў збоку некалькі снапоў і загадаў мне залазіць у нару. За мной пайшоў Каро. Тады Кручок адцягнуў снапы назад у праход і замаскіраваў выйсце з сярэдзіны. Звонку яму дапамагала Стася, якая ўзлезла на гарышча разам з намі. Пазней мы папаўзлі па вузкай нары ў канец падстрэшша. Там было прастарней і магло схавацца з дзесятак людзей. Малое акенца, якое выходзіла на дах, было занавешана рэшткамі чорнай ваўнянай хусткі. У выпадку небяспекі і туды можна было ўцячы.

Зрабілі сабе прыдатную пасцель і хутка паснулі.

* * *

Надыходзіў вечар. У прысутнасці Мар’яны, якая апранула на сябе доўгі жоўты кажух, а на ногі юхтовыя з доўгімі халявамі боты, я і Кручок накіраваліся да блізкага лесу. У руках Мар’яна трымала доўгі кій і абапіралася на яго ў дарозе. Каро бег наперадзе.

— Колькі іх? — запытаў Кручок.

— Пяцёх, — адказала Мар’яна.

— Хто такія?

— He ведаю… Я дакументаў не пытаю. Але нейкія не надзейныя. Ты глядзі там!

— Чаму не надзейныя?