— Ведаеш што? — прамовіў Шчур. — Палову грошай аддадзім матцы Кручка, а палову адашлем Лорду ў астрог. Яны праз іх пацярпелі. Хай хоць гэта скарыстаюць!

— З паршывай авечкі — абы клок воўны! — вымавіў Грабар.

— А нам застаецца тавар і зброя.

Мы пачалі распакоўваць ношкі. Тавар быў дарагі: лакеркі, шаўро, перламутравыя французскія гузікі, батыст, шаўковыя панчохі — усё самага лепшага гатунку.

— Ну і ну! Добры куш сарвалі! — прамовіў Шчур.

— Дзе ты гэта апыліш? — запытаўся ў яго Грабар.

— Халера яго ведае! Ёсць дзе прадаць, але трэба шмат страціць!

Тады мне ў галаву прыйшла адна думка.

— Ведаеш што? — сказаў Шчуру. — А можа, паспрабуем занесці тавар да Бамбіны? Яна даўно ўжо на волі, а свае справы завязала.

— Добрая парада! — адгукнуўся Шчур. — Тут трэба аддаваць за палову кошту. А там мы яшчэ 100 працэнтаў заробім. Возьмем у восем, дзесяць разоў больш, чым тут… Ну і таго! — міргануў мне вокам. — Убачыш сваю Бамбусю. Добра, што ты яе прыгадаў!

Вырашылі, скарыстаўшы цёмныя ночы, назаўтра аднесці за граніцу адабраны ў Алінчукоў тавар. Шчур пайшоў у мястэчка, а я і Грабар засталіся на мяліне.

7

7

Мы добра ўзброіліся. У мяне два парабелумы: адзін — уласны, а другі — адабраны ў Альфрэда. У Шчура таксама два парабелумы, у Грабара два наганы — ён не давярае аўтаматычнай зброі. Нясём складзеныя ў тры вельмі цяжкія ношкі, тавар Алінчукоў… Быў прызначаны для Саветаў і ідзе ў Саветы. Толькі з розніцай у адзін дзень і на іншы пункт.

Ноч вельмі цёмная. Ідзём пераважна лесам. Крок у крок, паціху і асцярожна, хоць не баімся нікога, бо на кулі з засады, з-за куста мы можам адказаць дзесяткам куль. Такая асцярожнасць прадыктавана жаданнем апярэдзіць людзей, якія б напалі на нас. Аж занадта асцярожныя, але калі спатрэбіцца, будзем біцца да апошняга. He гаворым пра гэта, але ведаем, што так будзе.

Недалёка ад мяжы затрымаліся, паселі на зямлю і скінулі боты. Пасля заткнулі за рамні халявамі ўніз. Далей пайшлі ў шкарпэтках. Наперад рухаліся як здані, без шолаху. Ступні ног мякка абдымаюць галінкі галля, шышкі і ўвогуле не робяць гукаў.

Нас вядзе Шчур. Я добра ведаю гэты прамежак і таму крочу апошнім. Грабар рухаецца за Шчурам — яму гэтая мясцовасць зусім незнаёмая. Трымаю ў руках два рэвальверы, запасныя абоймы адцягваюць левую кішэню. Крок за крокам, паціху, марудна пасоўваемся далей. Абмінаем кусты, дрэвы, кучы ламачча. Паступова вочы ўсё больш прызвычайваюцца да цемры і бачаць мясцовасць на значнай адлегласці.

Вось і тылавыя сцежкі, па якіх ходзяць бальшавіцкія салдаты. Павольна набліжаемся да кожнай з іх. Доўга, з увагай прыслухоўваемся, а пасля пераходзім небяспечнае месца. Зноў марш, зноў лес і зноў сцежка.