I тое „я” — гэта не нейкая абстракцыя, не бесцялесная душа, aлe канкрэтная духоўна-ацелаўлёная асоба, што жыве праз смерць. І ён робіцца сапраўды вольным удзельнікам Божага творчага акту. А Бог стварае чалавека, якому наканавана станаўленне-паміранне i акмэ якога знаходзіцца недзе паміж храналагічнымі датамі жыцця i смерці?

I самааддача Богу магчымая толькі праз самааддачу бліжнім. Праз эмпірыку творчасці, у чым бы яна не выяўлялася. I праз прасвятленне пакутамі — бо той Яўген, што год назад ці крыху больш загараў на поўдні, i сённяшняя асоба звязаныя, але ўзмоцненыя вопытам пакут. Калі не зусім, дык у нечым пазбаўленыя эгаістычнага самасцвярджэння. Ці не перааеэнсоўваецца само яно, Яўгена Тарыча, быццё?

... Ён сустракаўся з прарабамі, будаўнікамі, вылічваў, пералічаў. Жыў. Існаваў. Звяртаўся думкай да Таго, з каго ўсё пачынаецца i ў кім усё завяршаецца. „И будет здесь ей ничего не надо, когда оттуда ринутся лучи...” Тут у яго яшчэ процьма нястворанага. Але ён пачынаў усведамляць, што гатовы прыняць лёс, які наканаваны яму Звыш. „Fiat voluntas Tua!” — „Будзь Воля Твая!”

Яму зноў стала лепш. Яўген не ведаў, што гэта: чарговая рэмісія ці то зёлкі летувіскі з Вышэйшай Волі дапамаглі яму. Але цяпер ён уведаў — наканаванасць перамагаецца праз прыняцце яе.

Яўген вырашыў пакіравацца да таго маладога ўрача. Урэшце: „In Те, Domine, speravi!” На Цябе, Пане, спадзяюся!

У кн.: Ала Сямёнава. Таямніцы пакутны колер. - Мн., Про Хрысто. 2004.

„СЭНСЫ MAЎКЛIВЫХ НЯБЁСAЎ...”

„Пытаццаў багоў пра таемнае не спяшайся... „

Рубэн Дарыа

„Я — Мадыльяні... Купіце...”

І толькі адна жанчына працягвае нейкія грошы, дадаўшы, што малюнак мастака ёй не патрэбны.

Быў такі кадр у кінаверсіі Жана Рэнуара „Монпарнас, 19”. Мадыльяні - Жэрар Філіп — разгублены (грошай няма зусім) i здзіўлена-ўпэўнены (ён ведае пра таямніцу свайго высокага таленту), наіўна-бездапаможны ў сваім адчаі (што рабіць?) i мудра-прасветлены ў тым, што ведае ён адзін з прысутных: ён пpaпануе шэдэўры.