У Андаі прыносілі мноства страў — халодныя i гарачыя закусі, розныя вышукі баскскага кухарскага майстэрства (Андай — горад на поўдні Францыі, у краі баскаў, яго некалі вельмі любіў Хэмінгуэй: танныя гатэлі, выдатныя кухары.)

Ix умельству аддавалі належнае i мы. Марнавалі на тую салодкую атруту, здаралася, i гадзіны са тры, хаця, падобна, сапраўдных гурмэ — знаўцаў гастранамічных вышукаў, сярод нас не было, затое ў гурманаў — аматараў пад’есці, ператвараліся нават заклятыя аскеты i прыхільнікі розных дыет. A напрыканцы гасцьбы з’яўляўся кухар. Ён ведаў: галоўны персанаж тут ён, i толькі ён. Загадзя ведаючы адказ, кухар хітравата пытаўся, ці спадабаліся ягоныя стравы.

A калі мы апошнім разам вячэралі ў рэстаране гатэлю “Гарнье” у Парыжы, нам прынеслі торт з бенгальскімі агеньчыкамі... Увогуле французы, нягледзячы на ўсе рэвалюцыі, не згубілі адчування не проста прыгожага i дыстынктоўнага, але i таго, што завецца смакам жыцця — мабыць, гэта мае пэўную назву на французскай мове, але я ці то не ведаю яе, ці то не ідзе на памяць.

Я не знаўца він, але згадваю, на сустрэчы з героямі макі, удзельнікамі французскага Супраціўлення, у Баённе (таксама паўднёва-заходняя Францыя, атабарыліся мы ў гатэлі ў Андаі, а адтуль выязджалі ва ўсе пазначаныя нам пункты маршрута), дык вось у Баённе прыём а ля фуршэт добра здзівіў вока нашых суайчыннікаў: бутэлькі, бутэлечкі, карафкі, фужэры, келіхі — вельмі прыгожыя, выштукаваныя, не тое каб твор мастацтва, але, безумоўна, аздоба — стала, бара, буфета. Тут былі ўсе знакамітыя напоі заходняга поўдня Францыі. Віны Бардо: Савэтэр, Монсэіур, Таргон, Крэон; Вэр, Кот ле Бур, Блай; Сатэрн, модны арманьяк „пус-рапэр”. І, і, і...

Тут, у Баённе, я магла зноў уведаць трывіяльную ісціну пра тое, што свет не такі ўжо вялікі. I які штукар — пан Выпадак. Тут я сустрэла дзяўчыну — мала што з Беларусі, мала што з Мінска, а з той вуліцы, на якой я жыла.

Распавяла мне рамантычную, a калі ведаць, адкуль яна, то i незвычайную гісторыю. Яна рабіла экскурсаводкай у адным з музеяў Мінска. Сярод наведвальнікаў адноечы трапіўся Жан-П'ер. I — ўсё адбывалася па шчаслівым варыянце рамантычнага сцэнарыя. Ён прыехаў яшчэ i яшчэ. I ўрэшце яны пабралі шлюб. Лена разам з мужам з’ехала ў Францыю. Калi ўлічыць, што нашы стасункі з замежжам у тыя часы не вельмі заахвочваліся, нават такія светлыя, учынак быў незвычайны. Леначка набыла французскі шарм i, здавалася, знайшла свае асабістае шчасце.

Але... Я мела магчымасць зноў уведаць, што свет не такі ўжо вялікі, а шчасце — „самая дарагая i няпэўная рэч у свеце.” Ад адной маёй знаёмай, што мелася адпачываць улетку на адной дачы з дзецьмі той Лены з Баённы, я даведалася, што рамантычны шлюб пратрымаўся не так ужо i доўга, a дзяўчына з маёй вуліцы пераехала з Баённы ў Парыж i выйшла там другі раз замуж.